Ένας τρόπος για να αποδειχθεί η βιολογική βάση των ψυχικών διαταραχών είναι η υπόθεση ότι τα προβλήματα Ψυχικής Υγείας κληρονομούνται από γενιά σε γενιά.
Για την ακρίβεια, μελέτες και θεωρίες βασίστηκαν στην κληρονομική προδιάθεση των ψυχικών διαταραχών, καθώς και ειδικοί προσδιόρισαν τα ποσοστά πιθανότητας εμφάνισης μιας ψυχικής διαταραχής σε άλλα μέλη μιας οικογένειας. Η ανάγκη του ανθρώπου για ασφάλεια και πρόβλεψη φαίνεται να δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιχειρεί να λύσει. Με άλλα λόγια, έχει δημιουργήσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από ένα γονιδιακό πεπρωμένο κληρονομικότητας και ότι στις δύσκολες στιγμές δεν έχει επιλογή και ελεύθερη βούληση. Κατά συνέπεια, η ζωή του καθορίζεται από τη ζωή των προγόνων του. Με αυτό τον τρόπο όμως, ξεχνάμε συνεχώς ότι η στατιστική απλώς μετρά και καταγράφει αλλά δεν καθορίζει, αποτυπώνει με αριθμούς αλλά δεν προδιαγράφει.
Η ανησυχία των ανθρώπων και ο φόβος ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί στους ίδιους, επειδή συνέβη σε κάποιο μέλος της οικογενείας τους, είναι εύλογη. Η έννοια της κληρονομικότητας δεν υπάρχει στην Ψυχική Υγεία. Σαφέστατα, σε τοξικό ή κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον από την πλευρά γονιών που δεν έχουν αντιμετωπίσει με επιτυχία τις δικές τους ψυχικές δυσκολίες, είναι επόμενο τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να εμφανίσουν ανάλογες ή διαφορετικού είδους ψυχικές δυσκολίες. Με τον ίδιο τρόπο, ένα οικογενειακό περιβάλλον γιατρών είναι επόμενο να επηρεάσει τα παιδιά να ακολουθήσουν τον ίδιο επαγγελματικό δρόμο. Δεν τίθεται δηλαδή ζήτημα κληρονομικότητας αλλά τρόπου διαβίωσης με τον οποίο κάποιος μαθαίνει να ζει.
Σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι τα προβλήματα Ψυχικής Υγείας δεν έχουν βιολογική βάση κι επομένως δεν έχουν κληρονομικότητα. Για παράδειγμα, αν κάποιος αυτοκτονήσει, δεν μπορούν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να φοβούνται ότι και οι ίδιοι μπορεί να οδηγηθούν σε αυτή την πράξη εξαιτίας κάποιας κληρονομικότητας. Για το λόγο αυτό, ο ρόλος του ειδικού είναι να ανακουφίσει την ανησυχία τους αφού πρόκειται για φυσιολογική αντίδραση και να μην προβεί σε αναφορά ποσοστών τα οποία επιδέχονται αμφισβήτηση.
