Support Trans Kids

Τι είναι τα τρανς παιδιά και γιατί χρειάζονται την στήριξη όλων μας;

Όταν προσδιορίζουμε τις έννοιες, οι πιθανότητες να διαφωνήσουμε γίνονται λιγότερες, επειδή θα έχουμε ήδη εξαρχής καθορίσει τι σημαίνουν οι λέξεις.

Μπορεί να διαφωνήσουμε, λοιπόν, σχετικά με τις ιδέες, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα ξέρουμε για ποιο πράγμα ακριβώς μιλάμε.

Τρανς είναι το άτομο που δεν ταυτίζεται με το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννηση, με βάση τα προεξάρχοντα βιολογικά χαρακτηριστικά φύλου.

Κατά τη γέννηση, δηλαδή, μπορεί κάποιο άτομο να έχει όρχεις και πέος – καθώς αυτά είναι τα κατά κυρίαρχη αντίληψη προεξάρχοντα βιολογικά χαρακτηριστικά του αρσενικού φύλου – και να αναφωνήσουν όλοι «it’s a boy!», όμως στην πορεία, μεγαλώνοντας, το άτομο αυτό να μην νιώθει ότι «ανήκει» πραγματικά στα αγόρια.

Το αντίστροφο είναι επίσης τρανς (όχι, δεν είναι το ίδιο με το «αγοροκόριτσο» που λέγαμε παλιά για να δώσουμε έναν τίτλο στα κορίτσια που έκαναν πράγματα που τα αγόρια …τα ήθελαν για τον εαυτό τους μόνο, όπως πχ να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, να παίζουν ποδόσφαιρο, να είναι «άτακτα» ό,τι και αν σημαίνει αυτό, κλπ). Μπορεί, λοιπόν, εξίσου, να γεννηθεί ένα παιδί με αιδοίο και να δηλωθεί ως κοριτσάκι – με όλα τα ροζ μπαλόνια στο μαιευτήριο – και στην πορεία το παιδί αυτό να δηλώσει ότι νιώθει αγόρι και αργότερα άντρας. Πιθανότατα δεν το κάνει ως αντίδραση στον αυστηρό πατέρα, αλλά είναι τρανς αγόρι.

Πάντα αναφερόμαστε στην ταυτότητα που έχει στο παρόν το άτομο, οπότε δεν λέμε για παράδειγμα κορίτσι τρανς που έγινε αγόρι ή (χειρότερα) που θέλει να γίνει αγόρι. Λέμε πολύ απλά τρανς αγόρι ή και σκέτο αγόρι στο παραπάνω παράδειγμα, σύμφωνα με την επίσημα αποδεκτή ορολογία. Η ορολογία αυτή υπάρχει για να προσδιορίσει χωρίς προσβλητικές λέξεις και είναι σημαντικό να την κατανοήσουμε και να την σεβαστούμε, όπως ακριβώς θα πούμε «καλημέρα» το πρωί και δεν θα πούμε «καληνύχτα» - επειδή δεν είναι η κατάλληλη λέξη για την περίσταση.

Ο ορισμός τρανς δεν έχει καμία σχέση με τον όρο «τραβεστί», έναν προσβλητικό όρο που χρησιμοποιούταν για χρόνια στο παρελθόν για να περιγράψει μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, κοινωνικά αποκλεισμένων και «καταδικασμένων» στον μέσο κοινό νου (μεγάλη συζήτηση η έννοια του «μέσου κοινού νου», επίσης, αλλά το νόημα θεωρείται σχετικά σαφές).

Η τρανς κατάσταση δεν είναι ασθένεια, ούτε ψυχική διαταραχή, ήδη εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πολλά τρανς άτομα, εξαιτίας της μη αποδοχής τους από το οικογενειακό ή/και κοινωνικό περιβάλλον, μπορεί να εμφανίσουν «δυσφορία φύλου» ως αντίδραση.

Για να καταλάβουμε καλύτερα την τρανς κατάσταση, καλό είναι να την αποσυνδέσουμε εντελώς από τον σεξουαλικό προσανατολισμό, επειδή εκτός των άλλων δεν έχει και καμία σχέση μαζί του!

Η τρανς κατάσταση είναι ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου ως προς το φύλο μου, δηλαδή. Είναι το πώς νιώθω εγώ για μένα και με μένα. Πώς βιώνω το φύλο μου μέσα μου.

Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι (με απλά λόγια) «ποιον/α/ο ερωτεύομαι», με ποιο άτομο θέλω να κάνω σχέση.

Και τα δύο καλό είναι να μην τα συγχέουμε με την πράξη του σεξ καθαυτή, αφού το τι κάνει καθένας άνθρωπος στο κρεβάτι του πράγματι δεν είναι δική μας υπόθεση – ούτε το τι κάνουμε εμείς αφορά κανέναν.

Τρανς άτομα υπήρχαν πάντα σε όλες τις κοινωνίες και τους πολιτισμούς διαχρονικά, και πάντα θα υπάρχουν. Ο άνθρωπος γεννιέται με μια προκαθορισμένη ιδέα του πώς βλέπει τον εαυτό του σε σχέση με το φύλο του, την οποία εξελίσσει και εμπλουτίζει κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Με απλά λόγια, η ταυτότητα φύλου είναι εγγενής, διαμορφώνεται κατά την κύηση, αλλά εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικό χρόνο για κάθε άτομο.

Η ταυτότητα φύλου, μπορεί να οριστεί ως η αντίληψη ενός ατόμου για το φύλο του. Δεν ταυτίζεται με τις αντιλήψεις της κοινωνίας σχετικά με τα φύλα, τι είναι αντρικό και τι γυναικείο κλπ. Είναι μια προσωπική αντίληψη, λοιπόν, που περιλαμβάνει την προσωπική αίσθηση του σώματος, όσο και την κοινωνική έκφραση του φύλου, όπως μας αναφέρει και ο ισχύων νόμος σχετικά.

Επίσης, γνωρίζουμε ότι η ταυτότητα φύλου ΔΕΝ είναι κοινωνικό κατασκεύασμα. Αυτό το γνωρίζουμε, μιας και κατά τις δεκαετίες 1980 και 1990 μέχρι και το 2000 που η υπόθεση των επιστημόνων ήταν αυτή (ότι δηλαδή η ταυτότητα φύλου είναι κοινωνική κατασκευή και μόνο), διενεργήθηκαν αρκετές χιλιάδες επεμβάσεις επιδιόρθωσης φύλου σε βρέφη, για λόγους υγείας ή για να καθορίσουν το φύλο ίντερσεξ παιδιών (τα ίντερσεξ παιδιά είναι παιδιά που δεν γεννιούνται με προεξάρχοντα βιολογικά χαρακτηριστικά φύλου αρσενικά ή θηλυκά, βλ. https://intersexgreece.org.gr/ ). Υπέθεταν, δηλαδή, οι ειδικοί ότι τα βρέφη που θα τους καθοριζόταν το φύλο με επεμβάσεις από την αρχή της ζωής τους, θα αποκτούσαν σταδιακά και την αντίστοιχη ταυτότητα φύλου.

Η θεωρία αυτή έχει εγκαταλειφθεί γιατί είχε τραγικές συνέπειες, με ανθρώπους να οδηγούνται ακόμα και στην αυτοκτονία, μιας και το βιολογικό τους φύλο δεν μπόρεσε ποτέ να ταυτιστεί με την ταυτότητα φύλου τους (βλ. https://www.mixanitouxronou.gr/quot-to-agori-poy-megalose-san-koritsi-quot-to-peirama-enos-giatroy-poy-ekane-se-ena-moro-egcheirisi-allagis-fyloy-gia-na-apodeixei-oti-ola-einai-apotelesma-anatrofis-ti-apegine/ ).

Πλέον, είναι σαφές σε όλα τα επιστημονικά εγχειρίδια ότι η τρανς κατάσταση δεν είναι διαταραχή, δεν είναι δηλαδή ένα πρόβλημα που κάποιο άτομο χρειάζεται να διορθώσει ιατρικά ή ψυχιατρικά, ώστε να συμμορφωθεί με τα κοινωνικά πρότυπα.

Αφού, λοιπόν, η επιστήμη έχει καταλήξει, γιατί τόση αντίδραση για τα τρανς άτομα τα τελευταία χρόνια; Και γιατί αυξήθηκε ο αριθμός τους;

Καταρχάς, η επιστήμη δεν είναι σε θέση να πείσει από μόνη της το σύνολο των ανθρώπων, παρά τα δεδομένα που παράγει. Αν κάποιο άτομο δεν θέλει να πειστεί, όλα τα δεδομένα του κόσμου δεν θα καταφέρουν να το πείσουν. Και η τρανς κατάσταση είναι μια κοινωνικά φορτισμένη έννοια που σχετίζεται με πολλά στερεότυπα και ειδικά σε συντηρητικές κοινωνίες όπως η Ελληνική. Όταν θεωρούμε ότι το μόνο φυσιολογικό είναι αν έχεις πέος να είσαι αγόρι και αν έχεις αιδοίο να είσαι κορίτσι, κάθε απόκλιση από αυτό φαντάζει ως «επαναστατική» ή «αναρχική» θεωρία.

Επιπλέον, η τρανς κατάσταση μπορεί να απαιτεί ιατρικές πράξεις ή νομικές πράξεις, οπότε σε κάθε βήμα, τα τρανς άτομα χρειάζεται να πείσουν ή να επηρεάσουν θετικά και τους ανθρώπους που δεν θέλουν να πειστούν, ειδικούς, δικαστές, νομικούς, ακόμα και την γραμματέα μιας υπηρεσίας.

Εξάλλου, σε δύσκολες κοινωνικά οικονομικά και πολιτικά περιόδους, είναι γνωστό ότι ο συντηρητισμός αυξάνεται, επομένως και δημιουργούνται πολλές κοινωνικές συγκρούσεις ακόμα και για θέματα που θεωρούσαμε λυμένα ή τακτοποιημένα. Έτσι, είδαμε πχ τελευταία ότι αμφισβητείται και το δικαίωμα ακόμα στην άμβλωση, ένα δικαίωμα θεμελιωμένο μέχρι σήμερα.

Τέλος, η σύνδεση της τρανς κατάστασης με τον σεξουαλικό προσανατολισμό σκανδαλίζει τον μέσο κοινό νου και προκαλεί την αντίδραση των λιγότερο προοδευτικών νοών ή των ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αρκετά για το θέμα. Ακούγοντας τον όρο τρανς ένας μέσος άνθρωπος χωρίς πληροφόρηση είναι πιθανό να συνδέσει την κατάσταση αυτή με σεξουαλική υπερδραστηριότητα, έντονη σεξουαλική συμπεριφορά κλπ, κάτι που αποτελεί εσφαλμένη αντίληψη.

Ως προς τον αριθμό των τρανς ατόμων, αυτός δεν έχει αυξηθεί, αλλά έχουν γίνει οι κοινωνικές συνθήκες πιο ευνοϊκές για να μπορεί να παρουσιάζει τον εαυτό του με μεγαλύτερη σχετική ελευθερία.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι τρανς άνθρωποι είναι, με διαφορά, τα περισσότερα θύματα κακοποιήσεων, επιθέσεων, δολοφονίας και διακρίσεων. Είναι, επομένως, λογικό να μην εκδηλώνονται εύκολα. Επειδή τα τελευταία χρόνια – και μετά από κόπο και ταλαιπωρία και μεγάλο κόστος – ορισμένοι τρανς άνθρωποι βγήκαν στη δημοσιότητα, το γενικότερο κλίμα γύρω από τα θέματα των λοατκι+ ανθρώπων έχει βελτιωθεί και τα επιστημονικά δεδομένα και κυρίως η θεσμική στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν βελτιώσει τις συνθήκες, ώστε τα τρανς άτομα να ζητούν ισότιμη παρουσία στην ζωή. Και δικαίως.

Τα παιδιά πώς είναι δυνατόν να ξέρουν τι είναι;

Εντάξει για τους ενήλικες, θα έλεγε εύλογα κάποιος. Τα παιδιά γιατί τα «ανακατεύουμε» σε αυτές τις καταστάσεις; Η παιδική ηλικία θα έπρεπε να είναι αθώα και άλλωστε δεν ξέρουμε τι «θα γίνει όταν μεγαλώσει»!

Πολύ σωστά.

Ακριβώς επειδή η παιδική ηλικία είναι αθώα, τα παιδιά εκφράζονται αυθόρμητα και χωρίς τα στεγανά ή τα στερεότυπα ή τις πεποιθήσεις ενός ενήλικα. Δεν ξέρουν, δηλαδή, τι είναι τρανς ή αν αυτό είναι κακό ή καλό. Αν ο ενήλικας δίπλα τους το διορθώσει τονίζοντας πόσο κακό είναι να θέλει πχ ένα αγόρι να είναι όπως τα κορίτσια ή να λέει ότι θα μεγαλώσει και θα γίνει άνδρας ενώ είναι κορίτσι, τότε το παιδί θα μάθει ότι αυτό που νιώθει για τον εαυτό του είναι κακό και επαίσχυντο.

Επίσης, όλοι οι άνθρωποι – τρανς ή cis – νιώθουν το φύλο τους και μάλιστα χωρίς να ξέρουν να πουν και πολλά γι’ αυτό ή να το εξηγήσουν. Τα άτομα που ξέρουν, γνωρίζουν με βεβαιότητα αν είναι «αγόρια» ή «κορίτσια». Όπως το cis παιδί (το παιδί δηλαδή που ταυτίζεται με το φύλο που του αποδόθηκε στη γέννηση) γνωρίζει ότι είναι αγόρι, πχ, έτσι και το τρανς παιδί ξέρει ότι δεν είναι και ότι είναι κορίτσι. Με την ίδια σιγουριά τα παιδιά όλων των καταστάσεων γνωρίζουν και αναγνωρίζουν το φύλο τους. Η διαφορά είναι ότι δεν αμφιβάλλουμε για το cis παιδί, επειδή αυτό είναι το πιο συνηθισμένο και δεν «προκαλεί» τις συνήθειές μας και την ζωή μας γενικότερα. Το τι θα πει ο κόσμος, για παράδειγμα, ή πώς θα δώσουμε λόγο στη δασκάλα που είδε ότι ο γιος μας νιώθει κόρη και πώς θα πούμε στον παππού ότι η πριγκίπισσα είναι πρίγκιπας…

Ένα βασικό επιχείρημα που ακολουθεί ως «κατάρα» τα τρανς παιδιά είναι η ρευστότητα. Θα λέγαμε, όμως, ότι είναι «ευχή» όσο «κατάρα». Η ρευστότητα είναι παρούσα σε κάθε φάση της ζωής ενός ανθρώπου. Υπάρχουν περιπτώσεις τρανς ανθρώπων που ανακάλυψαν και οι ίδιοι ότι είναι τρανς σε μεγαλύτερη ηλικία. Και υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις (ένα 5% περίπου) που άλλαξαν γνώμη, όπως έχουμε δει πολλές φορές να προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης.

Παρόλα αυτά, ένα 95% των ανθρώπων που ως παιδιά αναφέρουν ότι είναι τρανς άτομα, διατηρούν αυτή την ταυτότητα φύλου και στην ενήλικη ζωή τους.

Αυτό σημαίνει ότι η ρευστότητα δεν είναι λόγος για να απαγορευτεί σε ένα παιδί να εκφράζει τον εαυτό του, ούτε για να μην το σεβόμαστε ή να μην το αναγνωρίζουμε όπως το ίδιο επιθυμεί. Ίσα ίσα. Έρευνες έχουν πια αποδείξει ότι ο μόνος τρόπος να διασφαλίσουμε ότι το παιδί θα μεγαλώσει υγιώς είναι η επιβεβαίωση του βιώματός του – δηλαδή η έμπρακτη αναγνώριση της ταυτότητας φύλου που εκφράζει ως φυσιολογική.

Άλλο επιχείρημα – «κατάρα», είναι το νεαρό της ηλικίας, που δεν μπορεί δήθεν να επιτρέψει στο παιδί να εκφράσει άποψη περί του πώς νιώθει σε κάτι τόσο σοβαρό. Είναι γνωστό ότι η ταυτότητα φύλου αρχίζει να εκδηλώνεται περίπου μαζί με την κοινωνικοποίηση του παιδιού και αυτό είναι λογικό. Έχουμε παραδείγματα στην έρευνα, όπου και από τους 18 μήνες υπάρχουν στοιχεία εκδήλωσης ταυτότητας φύλου. Αλλά δεν χρειάζεται να …διαβάσουμε τα ψιλά γράμματα! Μετά τα 3 με 4 χρόνια, όμως, μπορούμε να πούμε ότι είναι φυσιολογικό και απόλυτα αναμενόμενο να εκδηλώνεται η ταυτότητα φύλου ενός παιδιού, είτε είναι τρανς είτε όχι. Όπως φυσιολογικά, επομένως, αντιμετωπίζουμε τα παιδιά αυτής της ηλικίας σαν να ξέρουν ήδη την ταυτότητα φύλου τους με σιγουριά, έτσι μπορούμε ακριβώς να αντιμετωπίσουμε και τα τρανς παιδιά. Τουλάχιστον σύμφωνα με τις αναπτυξιακές θεωρίες, τους νόμους, τα συστήματα υγείας των ανεπτυγμένων χωρών και τα επιστημονικά δεδομένα που θεώρησαν ότι η μεταστροφή του φύλου δεν μπορεί να είναι θεραπεία, αλλά εντάσσεται στα βασανιστήρια.

Εντέλει, το πρόβλημα δεν είναι να αλλάξει δρόμο ένα παιδί. Όπως ακριβώς εκδηλώνει τον εαυτό του σιγά σιγά και με διάφορους τρόπους ως τρανς παιδί, έτσι θα εκδηλώσει και τον εαυτό του στην πορεία, αν κάτι αλλάξει γι΄αυτό. Δεν είναι επιλογή η τρανς κατάσταση. Οπότε δεν είναι θέμα «σήμερα θέλω να είμαι αγόρι και χθες ήθελα να είμαι κορίτσι». Είμαστε σε θέση να ξεχωρίζουμε ως ενήλικες τα καπρίτσια ή τους ρόλους παιχνιδιού ενός παιδιού από την έκφραση της ταυτότητας φύλου! Αν δεν είμαστε, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς στον τομέα, ώστε να μας καθοδηγήσουν ώστε να βεβαιωθούμε ότι φερόμαστε στο παιδί με τρόπο μη κακοποιητικό, με τρόπο που να του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του.

Η ταυτότητα φύλου δεν είναι «κακομαθημένη απαίτηση» του τρανς παιδιού. Ίσα ίσα. Όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, και σε μας, κάποια πράγματα στη ζωή ανήκουν σε μας να τα ορίσουμε για τον εαυτό μας και κάποια ορίζονται από τους άλλους. Η διάκριση που κάναμε παραπάνω για το φύλο όπως το βλέπει η κοινωνία και η ταυτότητα φύλου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Ξέρουμε, δηλαδή, ότι η κοινωνία γενικά ορίζει με συγκεκριμένο τρόπο τι είναι αντρικό και τι γυναικείο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να ορίζει πού ανήκει κάποιο άτομο και ειδικότερα ένα παιδί.

Επίσης, δεν παίζει μεγάλο ρόλο η έμφαση στην «ορθή καθοδήγηση» ενός τρανς παιδιού. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν, για παράδειγμα, ότι αν καθοδηγούσαν το παιδί τους σωστά εξαρχής, θα είχε επιτευχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα – η συμμόρφωση της ταυτότητας φύλου με το βιολογικό του φύλο. Απέτυχαν εκ των πραγμάτων, αφού τα παιδιά τους απλώς μεγάλωσαν δυστυχή και στις περισσότερες περιπτώσεις προχώρησαν στην φυλομετάβασή τους σε μεγάλη ηλικία. Επειδή η τρανς κατάσταση δεν επηρεάζεται ριζικά από τη στάση των γύρω, απλά εσωτερικεύεται και δεν εκδηλώνεται, κάνοντας το άτομο δυστυχή και το περιβάλλον κάπως να «νιώθει κανονικά».

Αν και για τα cis άτομα δεν χρειάζεται κάποια βεβαίωση ότι δεν θα αλλάξουν ταυτότητα φύλου στη ζωή τους, όμως για τα τρανς άτομα αυτό είναι ένα μόνιμο ζητούμενο από θεσμικούς φορείς ή ειδικούς ψυχικής υγείας, ειδικά για τα παιδιά, επειδή ακριβώς η κατάσταση αυτή δεν συναντάται συχνά και παραμένει σε ένα ποσοστό κάτω από 10% στις νεότερες έρευνες. Είναι μια κατάσταση που έχει ακόμα πολλά να μάθει στους ειδικούς όλων των ειδικοτήτων…

Ε αφού δεν είναι διαταραχή και είναι φυσιολογικό, γιατί τόση συζήτηση γύρω από τα τρανς άτομα; Ας το αποδεχτούμε ως πρόβλημα του κάθε τρανς παιδιού!

Επειδή πολλοί ειδικοί ψυχικής υγείας δεν είναι ενήμεροι.

Κι όμως! Δεν είναι όλοι οι ειδικοί πραγματικοί γνώστες. Μάλιστα, εντελώς στερεοτυπικά, πολλοί ειδικοί, αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα – παιδιά και ενήλικες – σύμφωνα με παλαιότερες θεωρίες, οι οποίες είναι εν πολλοίς ξεπερασμένες σήμερα, ακόμα και για τον νόμο! Και μας ενδιαφέρουν οι ειδικοί ψυχικής υγείας, επειδή εκεί απευθύνονται σε πρώτο χρόνο οι γονείς ή οι εκπαιδευτικοί που βρίσκουν μπροστά τους ένα τρανς παιδί.

Και επειδή είναι πολλοί οι άνθρωποι που λειτουργούν με άγνοια ή – το χειρότερο – με μισαλλοδοξία και μίσος για ό,τι δεν κατανοούν ή δεν γνωρίζουν επαρκώς. Ήδη γνωρίζουμε ότι τα τρανς άτομα πέφτουν θύματα διακρίσεων επειδή είναι τρανς και επειδή αυτό γεμίζει τους άλλους με αναστάτωση για το τι είναι, για το πώς ζουν, έχουν ερωτήσεις που δεν απαντά κανείς, οπότε και η άγνοια οδηγεί εύκολα σε αντίσταση, αντίδραση, θυμό. Εφόσον έχουν την εξουσία από την κοινωνία, λοιπόν, ενώ ταυτόχρονα τα τρανς άτομα θεωρούνται «ανώμαλα», οι επιθέσεις κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούνται ακόμα από πολλούς ανθρώπους και τα ΜΜΕ ή τα σόσιαλ.

Τα τρανς παιδιά αντιμετωπίζονται ως «προβληματικά» τρόπον τινά. Επειδή ακριβώς η άγνοια ή η μερική γνώση και το στερεότυπο εγκλωβίζει και τους καλύτερους εξ ημών, η χώρα μας δεν «βλέπει» τα τρανς παιδιά ούτε ως πιθανότητα και δεν αναγνωρίζει νομικά ξεκάθαρα το δικαίωμά τους να υπάρχουν ελεύθερα.

Τα τρανς παιδιά δεν χρειάζονται ιατρικές επεμβάσεις, ορμονοληψία ή κάποια άλλη ιατρική παρέμβαση. Δεν χρειάζονται επίσης αλλαγή ταυτότητας και εγγράφων για τον νόμο για να αναγνωριστούν ως τρανς παιδιά. Δεν χρειάζονται χαρτί από ειδικό για να είναι τρανς παιδιά.

Το μόνο που χρειάζονται είναι να εκφράζουν τον εαυτό τους ελεύθερα ως κοινωνικά όντα. Να ντύνονται όπως επιθυμούν, να τους απευθύνονται με τις αντωνυμίες που τα εκφράζουν και να ζουν σύμφωνα με το επιθυμητό τους φύλο.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η ελευθερία στην έκφραση των τρανς παιδιών δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα στα ίδια ή μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Ακόμα και αν αργότερα στη ζωή τους αποφασίσουν να εκφράζονται διαφορετικά, εφόσον είναι και νιώθουν ασφαλή, θα το κάνουν με την ίδια ευκολία, αν σε αυτή τους τη φάση η εκδήλωσή τους αντιμετωπιστεί φυσικά και χωρίς ντροπή, επιθετικότητα, ακύρωση, κλπ.

Το πρόβλημα στον σεβασμό της ύπαρξης των τρανς παιδιών είναι οι άλλοι. Ειδικοί, γονείς, εκπαιδευτικοί, γονείς συμμαθητών…

Επειδή κάποτε ονοματίσαμε την τρανς κατάσταση ως «ανώμαλη» ή προβληματική, αδυνατούμε να δούμε την αλήθεια, που δεν μας κοστίζει τίποτα, αλλά αξίζει πολλά για τα ίδια τα τρανς παιδιά.

Στη χώρα μας, πολλοί ειδικοί, όταν ο γονιός θα τους συμβουλευτεί ως προς το πώς να αντιμετωπίσει το παιδί του, το οποίο εκδηλώνεται φυλοδιαφορετικά, θα προτείνουν «συμμόρφωση» έμμεση ή άμεση. Να μην το αφήνουν να ντύνεται όπως θέλει για να μην προκαλεί τον περίγυρο, για παράδειγμα. Ή να ακυρώνουν τις επιθυμίες του, αναφέροντας ο γονιός πόσο δεν συμφωνεί με όσα εκείνο κάνει. Αυτά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο βασανισμό των τρανς παιδιών, τα οποία αναπτύσσουν αισθήματα αυτομομφής και αυτοκατηγορίας, ενώ βυθίζονται στην ντροπή και την δυσφορία.

Από την άλλη, όταν έστω ένας γονιός σεβαστεί την ταυτότητα του παιδιού του, το παιδί εμφανίζει τα ίδια επίπεδα ψυχικής υγείας με αυτά του γενικού πληθυσμού.

Όταν το τρανς παιδί δεν γίνεται σεβαστό στην παιδική ηλικία, όταν βιώνει την απόρριψη ή την κακοποίηση εξαιτίας της ίδιας του της φύσης, που αθώα και χωρίς υστεροβουλία εκφράζει, είναι πολύ πιθανό να έχει αργότερα στην ζωή του (ως έφηβος ή νεαρός ενήλικας) αυτοτραυματισμούς ή και απόπειρες αυτοκτονίας.

Σε άλλες χώρες, πχ Ισλανδία, Αυστραλία, υπάρχει ειδική μέριμνα για τα τρανς παιδιά, τη στιγμή που στην χώρα μας, ακόμα και από πολλούς ειδικούς ψυχικής υγείας, θεωρείται ότι είναι αδύνατον να υπάρχουν καν!

Είναι επίσης πιθανό ο γονιός που σέβεται το τρανς παιδί του να κατηγορηθεί ότι το σπρώχνει ή το επηρεάζει να εκφράσει την ταυτότητα φύλου του φυλοδιαφορετικά. Είναι σύνηθες να κυριαρχεί η επιβολή του «κανονικού» γονιού, που θέλει να συμμορφώσει το παιδί του, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα τρανς παιδιά, όλες αρνητικές.

Είναι σημαντικό, όμως, η αλήθεια και η πληροφόρηση να ξεπεράσει τα εμπόδια που βάζει η άγνοια, γιατί τα τρανς παιδιά:

Υπάρχουν! Για κάθε 10 παιδιά, το ένα μπορεί να είναι τρανς…
Πολλές φορές διαγιγνώσκονται με διάφορες διαταραχές, γιατί είτε φοβούνται να εκδηλωθούν, είτε οι μη ενημερωμένοι ειδικοί δεν μπορούν να διακρίνουν τις ανάγκες τους
Οι γονείς φοβούνται ότι τα παιδιά τους αν είναι τρανς είναι «ανώμαλα» ή άρρωστα και τα κακοποιούν σοβαρά
Η κακοποίηση που υφίστανται τα τρανς παιδιά είναι διπλή, αφού ούτε οι θεσμοί δεν τα προστατεύουν. Αν πχ ένας δάσκαλος δει σωματική κακοποίηση σε ένα παιδί, θα την καταγγείλει. Αν δει κακοποίηση προς ένα τρανς παιδί από τον γονιό, όμως, δεν θα «ανακατευτεί». Αυτό δείχνει τα δυο μέτρα και δυο σταθμά που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των τρανς παιδιών

Εξίσου σημαντικό να τονιστεί ότι

Η τρανς κατάσταση ΔΕΝ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ. Κανένα παιδί δεν θα «κολλήσει» τρανς κατάσταση επειδή ένα διπλανό του στο σχολείο θα ντύνεται διαφορετικά ή θα το φωνάζουν με άλλο όνομα από αυτό που έχει ο κατάλογος του Υπουργείου Παιδείας. Αν ήταν έτσι, τότε δεν θα υπήρχαν καν τρανς παιδιά, αφού θα τους είχε μεταδοθεί η cis κατάσταση…

Η τρανς κατάσταση ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Είναι άλλο η σεξουαλική κακοποίηση και άλλο η τρανς κατάσταση. Επειδή ακριβώς παλαιότερα θεωρούνταν ως «διαστροφή» (άγνωστο για ποιον λόγο) και συνδέθηκε κατά κόρον με τη σεξουαλική πράξη, αντιμετωπίζεται κυρίαρχα ακόμα έτσι από διάφορες κοινωνικές υπηρεσίες ή ειδικούς ψυχικής υγείας χωρίς γνώσεις επί του θέματος.

Η τρανς κατάσταση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ επί τούτου. Η επιστήμη βρίθει παραδειγμάτων όπου αυτό πλέον έχει αποδειχθεί περίτρανα. Δεν μπορεί κανείς να με κάνει τρανς, πχ, αν δεν είμαι τρανς. Δεν μπορεί κανείς να με κάνει άνδρα ενώ αισθάνομαι γυναίκα και το αντίθετο.

Τα τρανς παιδιά ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Οι τρανς ενήλικες δεν έγιναν τρανς στα 18 τους! Όπως ο cis άντρας δεν έγινε άντρας με την ενηλικίωσή του. Όταν ένα παιδί εκφράζεται φυλοδιαφορετικά χρειάζεται σεβασμό και αποδοχή και επιβεβαίωση.

Αν είναι «φάση», δεν χρειάζεται κανείς να ανησυχεί, αφού θα περάσει. Αν είναι «ρόλος», τότε θα αποκαλυφθεί σύντομα με την αποδοχή του.

Όταν η ταυτότητα φύλου όμως εντέλει εκδηλώνεται, κάτι που γίνεται όλο και συχνότερα, μιας και οι γονείς είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλοι από παλαιότερα ή επειδή οι κοινωνικές συνθήκες είναι περισσότερο ευνοϊκές, τότε, μετά τα 7 του χρόνια, το παιδί χρειάζεται οπωσδήποτε σεβασμό και αποδοχή, επειδή η όποια προσπάθεια μεταστροφής της είναι βαθιά τραυματική και κακοποιητική. Μετά τα 7 χρόνια του παιδιού, η ταυτότητα φύλου θεωρείται εδραιωμένη σε ένα σημαντικό βαθμό και είναι επικίνδυνο να προσπαθεί κάποιος να «επαναφέρει» την ταυτότητα φύλου του παιδιού στην πρότερη κατάσταση.

Τα τρανς άτομα δεν χρειάζονται κανένα να μιλά εξ ονόματός τους. Είναι απόλυτα ικανά να το κάνουν τα ίδια. Τα τρανς παιδιά χρειάζονται, όμως, δυστυχώς την προστασία όλων μας.

Η πληροφόρησή σου σήμερα μπορεί να σώσει τη ζωή του παιδιού σου αύριο.

Δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να καταγγείλεις κάτι – απλά κάνε το βήμα και μάθε, μίλα με ανθρώπους που γνωρίζουν και μπορούν να απαντήσουν τις ερωτήσεις σου.

Δεν χρειάζεται να φανατιστείς με αυτό – αρκεί να ενσωματώσεις την πληροφόρηση στην γνώση σου και να την κάνεις πράξη στην καθημερινότητά σου.

Αν όμως δεις να πιέζεται ένα παιδί γύρω σου να εκφράζεται «σωστά» σύμφωνα με το φύλο του, μπορείς να μιλήσεις, να συζητήσεις, να βρούμε τον τρόπο να βοηθήσουμε τον ενήλικα να καταλάβει και να τον στηρίξουμε στο ταξίδι προς την αποδοχή.

Να είσαι άνθρωπος ενήμερος, ώστε να γλιτώσουν τα τρανς παιδιά από την κακοποίηση και τις τραγικές συνέπειές της.

Απευθύνσου:

https://www.facebook.com/proudparentsgreece (Υπερήφανοι Γονείς Ελλάδας)

https://11528.gr/ (γραμμή στήριξης για λοατκι+ άτομα)

https://www.astynomia.gr/ypiresies-antimetopisis-ratsistikis-vias/ (τμήμα Ρατσιστικής βίας, τηλέφωνο 11414)

Βιβλιογραφία (ενδεικτική):