Αφιερωμένο στη Μ. και στις Πανελλήνιες...

Αφιερωμένο στη Μ. και στις Πανελλήνιες...

Στις Πανελλήνιες πέρασα με τη δεύτερη. Όχι ότι η πρώτη χρονιά στις εξετάσεις αυτές πήγε τελείως χαμένη –τότε με τις Δέσμες μπορούσαμε να «κρατήσουμε» μαθήματα για την επόμενη χρονιά, έως και 3 φορές στη σειρά– αλλά δεν πέτυχα καθόλου τους στόχους μου.

 

Αυτά που θυμάμαι από την περίοδο εκείνη δεν είναι πολλά, είναι τα πιο σημαντικά για μένα, τότε και τώρα. Θυμάμαι, για παράδειγμα, το άγχος των γονιών μου, άσχετα αν εκφραζόταν «θετικά» για μένα ή όχι. Σήμερα, στα 40 μου, πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει η έννοια του δημιουργικού άγχους (την έχουμε εφεύρει για να δικαιολογήσουμε ακόμη περισσότερο άγχος…), αλλά σε κάθε περίπτωση η αγωνία των δικών μου δεν βοηθούσε σε καμία περίπτωση.

Θυμάμαι, επίσης, ότι δεν άκουσα (ευτυχώς!) ποτέ τη μητέρα μου να λέει για μένα μιλώντας σε κάποιον τρίτο «περάσαμε» ή «δεν περάσαμε» ή «διαβάζουμε για Πανελλήνιες». Θα ήταν μεγάλη ντροπή αυτό! Ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι η υπόθεση «Πανελλήνιες» ήταν αποκλειστικά δικό μου θέμα –δική μου επιτυχία ή αποτυχία.

Αργότερα, τη δεύτερη χρονιά που ήρθε και η επιτυχία, θυμάμαι χαρακτηριστικά τη γιαγιά μου να μου λέει «αγάπη μου πέρασες!». Ήταν συγκινημένη και ενθουσιασμένη. Θυμάμαι ότι δάκρυσε από τη χαρά της. Ένιωσα πολύ περήφανη που το είχα καταφέρει αυτό. Για την ακρίβεια, όλοι εκείνες τις μέρες (γονείς και γιαγιάδες) μετέφεραν με χαρά και συγκίνηση το νέο της επιτυχίας μου. Έλεγαν «πέρασε» και όχι «περάσαμε». Κι εγώ κρυφά χαμογελούσα που δεν συμπεριελάμβαναν τον εαυτό τους στη δόξα μου.

Αυτές τις μέρες μάθαμε ότι η Μ., που μένει εδώ και αρκετά χρόνια στη Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης ΑΝΙΜΑ που διευθύνω, πέρασε με τη δεύτερη φορά στη Νοσηλευτική Πάτρας.

Για όσους δεν γνωρίζουν (και είναι πολλοί, ομολογουμένως) από ΜΨΑ και Οικοτροφεία, χρειάζεται να πω ότι αρκετοί (15 τον αριθμό) ενήλικες με σοβαρή ψυχιατρική εμπειρία, νοητική υστέρηση ή άλλα ζητήματα που ζουν στο ίδιο σπίτι δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον για έναν άνθρωπο, ώστε να διαβάσει για τις Πανελλήνιες, όχι να περάσει κιόλας!

Αξίζει να τονίσω το γεγονός ότι η Μ. έχει αρκετή ποσότητα προβλημάτων διαφόρων ειδών στο «ψυχικό» της παρελθόν ως τα 48 της χρόνια σήμερα. Και για όσους γνωρίζουν (και πάλι δεν είναι πολλοί), τα ψυχιατρικά φάρμακα μπορεί να προκαλέσουν έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες ενός ανθρώπου.

Όλα αυτά κάνουν το επίτευγμά της σχεδόν ηρωική πράξη. Από την άλλη, το γεγονός ότι της δικαιολογούσαμε τα πάντα όσο καιρό προετοιμαζόταν, το γεγονός ότι διαρκώς ενημερώναμε τους συγκατοίκους και τους ζητούσαμε την υπομονή και ανοχή τους, το γεγονός ότι της δείχναμε κάθε μέρα ότι πιστεύουμε ακράδαντα σε κείνη, το γεγονός ότι γίναμε όλοι μαζί μια μικρή ασπίδα για όσα μπορεί να συνέβαιναν, το γεγονός ότι την κακομάθαμε ή την «κακομάθαμε» όλο αυτό τον καιρό, το γεγονός ότι με υπομονή και επιμονή την πιέζαμε να διαβάζει, ώστε να επιτύχει και να δώσει στον εαυτό της έναν άλλο δρόμο ευκαιρίας στη ζωή, δεν μας αφήνει εκτός της επιτυχίας της.

Αν δεν ήμασταν εκεί για κείνη, κάθε αρνητικό ή χλευαστικό σχόλιο για το εγχείρημά της θα την είχε αποθαρρύνει σημαντικά. Αν δεν ήμασταν εκεί για κείνη δείχνοντας υπομονή και η στοργή στην καθημερινότητά της, δεν θα είχε προσπαθήσει καν. Αν δεν ήμασταν εκεί για κείνη, τις στιγμές που δεν πίστευε στον εαυτό της (πολλές και συνεχόμενες…) δεν θα ήταν κανείς να την πείσει ότι πράγματι πιστεύουμε σε κείνη.

Δεν θέλω κανένα μερίδιο στην επιτυχία της. Αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει εύκολα κάτι τόσο ατομικό όσο το «πέτυχα»…

Και νιώθω ευγνώμων για όσα μου προσέφεραν οι γονείς μου εκείνη την περίοδο, όσο και περήφανη που συμμετείχα -όπως και όσο– σε αυτή την σημαντική επιτυχία της Μ. σήμερα.

Κ.Γ.

 

 

 

services

Υπηρεσίες Ψ.Υ.

store

AnimaCare store

subscribe

Επικοινωνία

donate

Κάνε μια δωρεά